Hoe Doom's Combat evolueert naast moderne metalmuziek

Doom heeft altijd een diepe band gedeeld met metalmuziek, een feit dat duidelijk wordt vanaf het moment dat je zijn iconische soundtracks hoort of een glimp opvangt van zijn aanhoudende demonische beelden. De gebruikelijke weergave van de serie van vlammen, schedels en duivelse wezens weerspiegelt de esthetiek die je zou vinden op een Iron Maiden -podium, verleden of heden. Deze band met de zwaardere kant van de muziek is geëvolueerd naast de gameplay van Doom, die zich beide meerdere keren opnieuw uitvinden over de 30-jarige geschiedenis van de franchise. Uit zijn thrash metal oorsprong, is Doom ingeblazen in verschillende subgenres, met als hoogtepunt de moderne metalcore-invloeden die in Doom worden gehoord: de donkere eeuwen.

In 1993 trok de soundtrack van de originele Doom zwaar uit de grote metalbanden van de late jaren 80 en vroege jaren 90. Co-maker John Romero heeft openlijk de invloed van bands als Pantera en Alice in ketens erkend, duidelijk in nummers zoals "Untitled" van de E3M1: Hell Keep Level, met een riff die opvallend vergelijkbaar is met "mond van oorlog" van Pantera. De bredere Doom -score emuleert het thrash -subgenre en herhaalt de geluiden van Metallica en Anthrax, stuwt spelers door Mars 'gangen met de urgentie en snelheid van een Thrash Metal -nummer. De tijdloze soundtrack van componist Bobby Prince vormt perfect een aanvulling op het onvergetelijke gunplay van de game.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Al meer dan tien jaar bleef Doom zijn snelvuurgameplay harmoniseren met zijn shreddingscore. De Doom 3 van 2004 markeerde echter een verschuiving naar experimentele overlevingshorror en introduceerde een langzamer, meer opzettelijk tempo dat een nieuw geluid vereiste. Het hoofdthema van Doom 3, die doet denken aan de "Lateralus" van Tool, was aanvankelijk bedoeld om te worden georkestreerd door Trent Reznor, maar het was Chris Vrenna en Clint Walsh die uiteindelijk zijn score maakten. De complexe, off-kilter soundscapes van hun werkgereedschap zijn perfect geschikt voor de griezelige sfeer van de game.

Ondanks het commerciële succes van Doom 3 onderscheiden de overlevingshorrorelementen het van de traditionele snelle actie van de serie. Dit was een periode van transformatie voor FPS -spellen, met titels als Call of Duty en Halo die het genre hervormden. Evenzo navigeerde metalmuziek door zijn eigen veranderingen, met de opkomst en daling van nu-metal. De soundtrack van Doom 3, hoewel niet zo iconisch als 'lateralus' van het gereedschap, was een passend experiment dat de verontrustende toon aanvulde.

Na een lange pauze en een Scrapped Doom 4-project keerde Doom triomfantelijk terug in 2016. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin revitaliseerden de serie met een soundtrack van Mick Gordon die sub-bas frequenties en witte ruis combineerde, waardoor een hartverscheurende ervaring werd gecreëerd die herschikt met fans van Djent en progressief metal. De score van Doom 2016, vaak beschouwd als een van de beste in gaming, legde een hoge lat die bijna onmogelijk leek te overtreffen.

Doom Eternal in 2020 vervolgde deze erfenis, hoewel de ontwikkeling ervan beladen was met uitdagingen. Ondanks enige controverse over de productie van de soundtrack, is de invloed van Gordon duidelijk, waarbij de muziek verder in het metalcore -genre leunde dat de late jaren 2010 en begin 2020 domineerde. De soundtrack weerspiegelt de evolutie van de gameplay, die platform- en puzzelelementen opneemt naast intense gevechten, inspiratie putten van bands als Bring Me the Horizon en Architects.

Doom 2016 blijft mijn persoonlijke favoriet, net als mijn voorkeur voor het rawier, minder verfijnde werk van metalcore bands uit die tijd. Architects 'al onze goden hebben ons verlaten' uit hetzelfde jaar valt op als een favoriet, die de baanbrekende heruitvinding van Doom 2016 innam. DOOM Eternal, hoewel uitstekend, vangt niet helemaal dezelfde ruwe intensiteit voor mij, hoewel veel fans het in hoger respect houden.

Nu, Doom: The Dark Ages belooft een nieuwe kijk op de serie, zoals tentoongesteld in de Xbox -ontwikkelaar Direct. Het langzamere tempo van de game en de nieuwe gevechtsmechanica, waaronder een Captain America-achtig schild en massale mechs, suggereren een behoefte aan een soundtrack die overeenkomt met de intensiteit en veelzijdigheid. Vroege fragmenten geven aan dat componisten die de afwerking van de componisten afmaken, zowel uit het verleden als de huidige metaalinvloeden trekken, waardoor de zware storingen van banden worden gecombineerd, zoals geslagen met de thrash-achtige energie van de originele ondergang.

De gameplay-innovaties van de Dark Ages, zoals het rijden op mythologische wezens en het besturen van gigantische mechs, weerspiegelen de bredere trends in moderne metalmuziek, waar experimenten met elektronische, hiphop- en hyperpop-elementen bloeien. Deze evolutie weerspiegelt de opwinding rond Doom, waar gunplay voorop blijft, maar de soundtrack speelt een cruciale rol bij het verbeteren van de ervaring. Met Doom: The Dark Ages kunnen fans uitkijken naar een spannende mix van oud en nieuw, beloven een potentieel nieuw favoriet metalalbum om van mei te genieten.