Waarom Assassin's Creed 2 en 3 het beste schrijven dat de serie ooit heeft gezien

Een van de meest memorabele momenten in de gehele *Assassin's Creed *-serie ontvouwt zich vroeg in *Assassin's Creed III *. Haytham Kenway, die zijn nieuwe wereldmoordenaars heeft verzameld (of zo denken we), belichaamt charisma dat doet denken aan Ezio Auditore. Hij redt indianen, vecht tegen Britse Redcoats - een echte held, zo lijkt het. Alleen zijn uiting van de Tempelierszin: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", onthult de schokkende waarheid: we hebben de Tempeliers al die tijd gevolgd.

Deze meesterlijke opstelling is een voorbeeld van * Assassin's Creed's * onaangeboord potentieel. De eerste game introduceerde een meeslepend concept - het leren, leren over en elimineren van doelen - maar viel verhalend tekort, waarbij Altaïr en zijn slachtoffers geen diepte hadden. * Assassin's Creed II* verbeterd door de iconische Ezio te introduceren, maar de tegenstanders bleven onderontwikkeld, Cesare Borgia in* Brotherhood* was een goed voorbeeld. *Assassin's Creed III*, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, bereikte eindelijk pariteit, flende zowel jager als gejaagd. Dit creëerde een naadloze verhalende stroom, het bereiken van een balans van gameplay en verhaal dat sindsdien zelden overeenkomt.

Ondanks de positieve receptie van het huidige RPG -tijdperk, wijst de wijdverbreide overeenkomst op een afname van de * Assassin's Creed * -franchise. De redenen worden besproken. Sommigen noemen steeds fantastische gebouwen (Anubis, Fenrir), anderen de romantische opties of, controversieel, * Assassin's Creed: Shadow's * gebruik van de echte Yasuke. Ik beweer echter dat de achteruitgang voortkomt uit het verlaten van het karakter van de serie van het vertellen van karakter, verloren in uitgestrekte open werelden.

In de loop van de tijd heeft * Assassin's Creed * RPG- en live-service-elementen opgenomen: dialoogbomen, XP-systemen, buitdozen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Toch voelen grotere afleveringen zich leeg, niet alleen vanwege talloze haalmans, maar ook in hun verhalen. Terwijl *Assassin's Creed Odyssey *meer inhoud heeft dan *Assassin's Creed II *, voelt veel onderontwikkeld en houten. De uitgebreide dialoogkeuzes, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, hebben vaak het tegenovergestelde effect. Lange scripts, die meerdere scenario's kunnen herbergen, missen de polish van eerdere games met beperktere interacties. De gerichte scripts van het Action-Adventure-tijdperk zorgden voor scherp gedefinieerde personages, niet-gebroken door een structuur die spelersgestuurde verschuivingen in persoonlijkheid eisen.

Dit doorbreekt onderdompeling en onthult de kunstmatigheid van de personages, in tegenstelling tot het Xbox 360/PS3 -tijdperk, dat een aantal van het beste schrijven van gaming bevatte. Van Ezio's uitdagende "volg mij niet, of iemand anders!" Naar Haythams tragicomic Death Scene:

'Denk niet dat ik van plan ben om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

Het schrijven heeft ook te lijden onder een vereenvoudiging van de dichotomie van de Assassins/Tempeliers. Eerdere games onderzochten de morele dubbelzinnigheid, terwijl latere games een simplistisch goed versus kwaadaardig verhaal presenteren. In *Assassin's Creed III *, verslagen Tempeliers dwingen Connor (en de speler) om hun overtuigingen in twijfel te trekken. William Johnson suggereert dat de Tempeliers genocide hadden kunnen voorkomen. Thomas Hickey acht de missie van de moordenaar onrealistisch. Benjamin Church beweert dat het 'allemaal een kwestie van perspectief' is, die het Britse perspectief benadrukt. Haytham daagt het vertrouwen van Connor in Washington uit, voorspelling van een despotische toekomst, een claim die is gevalideerd wanneer de bevelen van Washington om het dorp van Connor te verbranden, worden onthuld.

De game wordt afgesloten met meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt versterkt.

De blijvende populariteit van "Ezio's Family" van * Assassin's Creed II * benadrukt de impact van karaktergestuurde verhalen. Het PS3-tijdperk, vooral *Assassin's Creed II *en *iii *, prioriteit aan karaktergestuurde verhalen. Hoewel ik de wereldopbouw en graphics van de huidige generatie bewonder, hoop ik dat de franchise zal terugkeren naar zijn wortels en de gerichte verhalen levert die aanvankelijk spelers boeiden. Helaas lijkt dit op een markt die wordt gedomineerd door uitgestrekte open werelden en live-service ambities, onwaarschijnlijk.