Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit stuk onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl, beschreven als "Lynchian", blijft de hedendaagse cinema beïnvloeden. Het artikel begint met het verwijzen naar een cruciale scène uit Twin Peaks , en benadrukt het vermogen van Lynch om het alledaagse af te beelden naast het verontrustende, een kenmerk van zijn werk.

De auteur betoogt dat "Lynchiaanse" eenvoudige stilistische descriptoren overstijgt, zoals "Spielbergian" of "Scorsese-achtig", die een breder gevoel van onbehagen en droomachtige kwaliteit omvat. Dit wordt geïllustreerd door de verschillende atmosferen van geurashead en de olifantenman te vergelijken, waarbij Lynch's variëren van verontrustend surrealisme tot aangrijpend humanisme.

De discussie strekt zich uit tot Twin Peaks: The Return , met de nadruk op Lynch's verzet van conventionele Hollywood -verwachtingen en zijn consistente verkenning van de verontrustende realiteiten verborgen onder het oppervlak van de normaliteit. Het artikel contrasteert dit met zijn ervaring met het maken van Dune , en benadrukt de uitdagingen waarmee hij werd geconfronteerd met behoud van zijn onderscheidende visuele stijl.

De auteur onderzoekt vervolgens de invloed van Lynch's werk op hedendaagse filmmakers. Ze noemen voorbeelden zoals Jane Schoenbrun's Ik zag de tv -gloed , de films van Yorgos Lanthimos, Robert Eggers ' The Lighthouse , en Ari Aster's Midsommar , die allemaal een vergelijkbare verontrustende sfeer en verkenning van de griezelig delen. De invloed is ook te zien in de werken van David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly en Rose Glass, samen met de eerdere films van Denis Villeneuve.

Het artikel concludeert door te erkennen dat het werk van Lynch misschien niet iedereen aanspreekt, maar benadrukt zijn aanzienlijke impact op de cinema. Zijn vermogen om schijnbaar ongelijksoortige elementen te combineren - het gewone en het buitengewone, het mooie en de groteske - creëerde een unieke filmische taal die het publiek blijft inspireren en ontketenen. De auteur drukt de wens uit om te blijven zoeken naar de "Lynchische" elementen die verborgen zijn onder het oppervlak van het dagelijkse leven en film.