Nie robią już ich jak David Lynch

Ten utwór bada trwałe dziedzictwo Davida Lyncha, filmowca, którego unikalny styl, opisany jako „Lynchian”, nadal wpływa na kino współczesne. Artykuł rozpoczyna się od odniesienia kluczowej sceny z Twin Peaks , podkreślając zdolność Lyncha do przedstawienia przyziemnych obok niepokojącego, znaku jego pracy.

Autor twierdzi, że „Lynchian” wykracza poza proste stylistyczne deskryptory, takie jak „Spielbergian” lub „Scorsese-ish”, obejmujące szersze poczucie niepokoju i marzeń. Ilustruje to porównanie wyraźnych atmosfery gumki i słonia , pokazując zasięg Lyncha, od niepokojącego surrealizmu po przejmujące humanizm.

Dyskusja rozciąga się na Twin Peaks: The Return , podkreślając sprzeciw Lyncha konwencjonalnych oczekiwań z Hollywood i jego konsekwentne badanie niepokojącej rzeczywistości ukrytej pod powierzchnią normalności. Artykuł kontrastuje to z jego doświadczeniem, tworząc wydm , podkreślając wyzwania, z którymi stał, jednocześnie zachowując swój charakterystyczny styl wizualny.

Następnie autor bada wpływ pracy Lyncha na współczesnych filmowców. Przytaczają przykłady, takie jak Jane Schoenbrun Widziałem telewizor , filmy Yorgos Lanthimos, Robert Eggers The Lighthouse i Ari Aster's Midsommar , z których wszystkie mają podobną niepokojącą atmosferę i eksplorację Badanny. Wpływ jest również widoczny w pracach Davida Roberta Mitchella, Emeralda Fennella, Richarda Kelly i Rose Glass, a także wcześniejszych filmów Denisa Villeneuve'a.

Artykuł kończy się, uznając, że praca Lyncha może nie spodobać się wszystkim, ale podkreśla jego znaczący wpływ na kino. Jego zdolność do mieszania pozornie odmiennych elementów - zwykłego i niezwykłego, pięknego i groteskowego - tworzyła unikalny język filmowy, który nadal inspiruje i niepokoi publiczność. Autor wyraża chęć dalszego poszukiwania elementów „linchian” ukrytych pod powierzchnią codziennego życia i filmu.