Artık David Lynch gibi yapmıyorlar

Bu parça, "Lynchian" olarak tanımlanan benzersiz stili çağdaş sinemayı etkilemeye devam eden bir film yapımcısı olan David Lynch'in kalıcı mirasını araştırıyor. Makale, İkiz Tepelerden önemli bir sahneye atıfta bulunarak başlıyor ve Lynch'in sıradanları rahatsız edici, çalışmalarının ayırt edici özelliği ile birlikte tasvir etme yeteneğini vurguluyor.

Yazar, "Lynchian" ın "Spielbergian" veya "Scorsese-ish" gibi basit stilistik tanımlayıcıların daha geniş bir rahatsızlık ve rüya gibi kalite duygusunu kapsadığını savunuyor. Bu, Lynch'in rahatsız edici gerçeküstücülükten dokunaklı hümanizme kadar menzilini sergileyen eraserhead ve fil adamının farklı atmosferlerinin karşılaştırılmasıyla gösterilmiştir.

Tartışma, Lynch'in geleneksel Hollywood beklentilerine meydan okumasını ve normalliğin yüzeyinin altına gizlenmiş rahatsız edici gerçekleri tutarlı bir şekilde araştırmasını vurgulayarak İkiz Tepeler: Dönüş 'e kadar uzanıyor. Makale, bunu, farklı görsel stilini korurken karşılaştığı zorlukları vurgulayarak Dune yapma deneyimi ile tezat oluşturuyor.

Yazar daha sonra Lynch'in çalışmasının çağdaş film yapımcıları üzerindeki etkisini inceliyor. Jane Schoenbrun'un TV ışıltısını , Yorgos Lanthimos'un filmlerini, Robert Eggers ' The Lighthouse ve Ari Ast'ın Midsommar gibi örneklerden bahsediyorlar. Etki, Denis Villeneuve'nin önceki filmleriyle birlikte David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly ve Rose Glass'ın eserlerinde de görülüyor.

Makale, Lynch'in çalışmasının herkese hitap etmeyebileceğini, ancak sinema üzerindeki önemli etkisini vurgulayabileceğini kabul ederek sona eriyor. Görünüşte farklı unsurları - sıradan ve olağanüstü, güzel ve grotesk - harmanlama yeteneği, izleyicilere ilham vermeye ve rahatsız etmeye devam eden eşsiz bir sinematik dil yarattı. Yazar, günlük yaşam ve filmin yüzeyinin altında gizli "Lynchian" unsurları aramaya devam etme arzusunu ifade ediyor.

% İmgp%

En sevdiğiniz David Lynch çalışması nedir?