Odkrywanie świata Taiko: japońskiej perkusji

Taiko bębny reprezentują zróżnicowaną rodzinę japońskich instrumentów perkusyjnych. Chociaż termin „Taiko” (太鼓) zasadniczo obejmuje wszystkie bębny w języku japońskim, na arenie międzynarodowej zazwyczaj odnosi się do różnych japońskich bębnów znanych jako wadaiko (和太鼓, „japońskie bębny”) oraz stylu gry na perkusji zwanej kumi-daiko (組太鼓, „zestaw bębnów”). Poziom wykonania Taiko znacznie się różni, a konstrukcja zarówno korpusu bębna, jak i naciągu może zająć lata, w zależności od zastosowanych technik.

TaikoPoczątki owiane są mitologią japońską, jednak zapisy historyczne wskazują na wpływy koreańskie i chińskie już w VI wieku n.e. Niektóre Taiko projekty przypominają instrumenty z Indii. Znaleziska archeologiczne z okresu Kofun w Japonii (także VI w.) dodatkowo potwierdzają obecność Taiko w tej epoce. Ich historyczne role były niezwykle zróżnicowane, począwszy od komunikacji i sygnalizacji wojskowej po akompaniament teatralny, ceremonie religijne, festiwale i współczesne koncerty. Ponadto Taiko odegrał znaczącą rolę w ruchach społecznych na rzecz grup mniejszościowych, zarówno w Japonii, jak i poza nią.

Kumi-daiko, styl zespołowy, w którym wielu perkusistów gra na różnych bębnach, pojawił się w 1951 roku dzięki Daihachi Oguchi i rozkwitł dzięki grupom takim jak Kodo. Inne style, takie jak hachijō-daiko, rozwinęły się w określonych społecznościach japońskich. Grupy Kumi-daiko występują obecnie na całym świecie, ze znaczną obecnością w Stanach Zjednoczonych, Australii, Kanadzie, Europie, Tajwanie i Brazylii. Występ Taiko obejmuje wiele elementów, w tym zawiłe rytmy, formy muzyczne, techniki kijów, tradycyjne stroje i specyficzny zestaw instrumentów. W przedstawieniach zazwyczaj występują różne nagadō-daiko w kształcie beczki i mniejsze shime-daiko. Wiele grup wykorzystuje wokale, smyczki i instrumenty dęte drewniane, aby wzbogacić krajobraz dźwiękowy.