Wolf Man en Hollywood's zoektocht om monsters weer relevant te maken

Dracula. Het Frankenstein -monster. De onzichtbare man. De mummie. En natuurlijk de wolfman. Deze klassieke monsters zijn gedurende tientallen jaren geëvolueerd en aangepast, waardoor enkelvoudige interpretaties worden overstijgt en tegelijkertijd angstaanjagend publiek in verschillende generaties. We hebben onlangs een nieuwe Dracula in Nosferatu -vorm van Robert Eggers gezien, Guillermo del Toro is het maken van een nieuwe Frankenstein, en nu biedt schrijver-regisseur Leigh Whannell zijn visie op de Wolf Man.

Maar hoe maakt een filmmaker als Whannell het moderne publiek verbonden met nog een weerwolffilm, met name een gecentreerd op The Wolf Man? Meer in het algemeen, hoe maken elke filmmakers, zoals Whannell opmerkt, deze klassieke monsters vandaag beangstigend en resonerend?

Verzamel je fakkels, bereid je wolfsbane voor, scherpen je inzet - en scherpen je vermogen aan om de metaforische diepten van monsterverhalen te interpreteren - omdat we met Whannell met Whannell spraken over de impact van klassieke monsterfilms op zijn werk, zijn benadering van het herleven van geliefde wezens zoals de Wolf Man in 2025, en waarom je er moet om schelen.